இறுதிச்சுற்றுத் திரைப்படம் - எதேச்சையாகத்தான் பார்க்க நேர்ந்தது. இப்படி எழுத வேண்டும் என்று துாண்டி விட்டது அதன் வீச்சு.
இப்படம் அழகியல் தேவைப்படுவோர்க்கானது.
ஒரு மீனவப்பெண்ணின் இயற்கையான திறனை எதேச்சையாகக்க காணும் பொக்சிங் கோச் மாதவன் அவளை உருவாக்கப்படும் பாடுகளும் - வித்தை தெரிந்த குரு திறமையான சிஸ்யப்பிள்ளையை தேடும் அந்த வேதனையும்- பாடுபட்டு அடையும் வெற்றியின் சுவையும்தான் கதை.
ஒரு வழிகாட்டியாக இருப்பவர் அவர் வழிகாட்டும் துறையில் மேம்பட்டவராக இருக்கலாம் அதற்காக அவர் தனிப்பட்ட வாழ்வில் சாதாரண மனிதனாகவும் சில சமயங்களில் சமூகம் எதிர்பார்க்கும் நெறிகளில் தவறியவனாகவும் இருக்கலாம் என்ற யதார்த்தத்தை மூஞ்சியில் அடித்துச்சொல்லும் யாதார்த்தமான பாத்திரப்படைப்பு மாதவனுடையது.
உலகத்தலைவர்களிலிருந்து சினிமா நடிகர்கள் வரை அவர்களது தனிப்பட்ட வாழ்வை குறிவைத்து குதறி மகிழ்பவர்களுக்கு இது படிப்பினை. உண்மையில் வாழ்வை ஓரளவு அறிந்து பல்வகை மனிதர்களுடனும் பழகி வெளி உலகை உணர்ந்து உள்ளவர்களிற்குத்தான் இந்தப்படம் நன்கு புரியும்.
கதாநாயகி அப்படி ஒன்றும் பெரிய அழகியல்ல. மிகச்சாதாரணம். ஆனால் உண்மையில் தேர்ந்த குத்துச்சண்டை வீராங்கனை அவரது அக்காவாக வருபவரும் குத்துச்சண்டைப் பயிற்சி பெற்றவரே. எனவே கதை உயிருடன் உலா வருகிறது.
மீனவப்பெண்ணாக ,ஒரு சேரிப்பகுதியில் வாழும் கதா நாயகியும் அவரது மரியாதையற்ற மற்றும் துாசண வார்த்தைப்பிரயோகங்களும் உடல் மொழியும் ஆனால் சுத்தமான உள்ளமும் மிக மிக யதார்த்தம் . இதை அப்பகுதி மக்களை படங்களில் மட்டும் பார்க்காது இறங்கிப்பழகுபவர்களுக்கே நன்றாகப்புரிய முடியும்.
விரசமான காட்சிகள் இல்லை. அதீத காதல் கெஞ்சல்கள் கதறல்கள் இல்லை. போட்டி , வெற்றி ,இலக்கு என்று உயர்ந்த இலட்சியத்தை நோக்கி வேகமாக ஓடும் கதையில் அப்படியே மின்னல் போல கலந்தும் கலக்காதும் வந்துபோகும் காதல்.
